Daar zit ik dan... opgesloten in mijn eigen gedachten. Ik dacht dat alles goed ging maar het tegendeel is bewezen, ik heb het verpest en iedereen haat me.
O, sorry. Ik zal mezelf even voorstellen. Mijn naam is Noor, 18 jaar oud en mijn hele leven is in één klap op z'n kop gezet. Je vraagt je nu vast af wat er gebeurt is? Dat zal ik je eens vertellen.

Hoofdstuk 1

Het is 24 juni 2016, mijn aller laatste schooldag. Mijn klasgenootjes kunnen niet wachten tot het eindelijk zo ver is. De ene gaat op vakantie naar Ibiza en de andere naar Zuid-Amerika. Maar het enige waar ik aan kan denken, is aan mijn ouders die nu ongetwijfeld eten aan het koken zijn om straks visite te ontvangen. De bel gaat en we mogen vertrekken, iedereen neemt afscheid van elkaar en ik kan niet stoppen met huilen. Niet omdat ik ze ga missen, maar omdat ik weet wat er komen zal.

Ik slenter naar huis en probeer mijn rode ogen weg te krijgen, mijn ouders mogen niet zien dat ik heb gehuild. Thuis aangekomen zie ik inderdaad dat het huis vol is. Ik sta in de gang en hoor mensen met elkaar praten. Duizende gedachtes gaan door me heen en ik blijf even een paar seconde met mijn ogen dicht staan. "O sorry" hoor ik een onbekende stem zeggen, "ik wist niet dat hier iemand was". "Eehhmm, geeft niet hoor" zeg ik vluchtig en ik vlucht naar de keuken. "Salam, mama, hoe gaat het?" vraag ik haar terwijl ik aan het ongemakkelijk moment van net denk. "Goed dochter, help je me even in de keuken dan kan iedereen zo aan tafel". Ik stem in en ik begin zonder iets te zeggen het brood te snijden en de bordjes met salade te vullen. Ondertussen ontsnapt er een traantje uit mijn oog die ik ongemerkt met mijn mouw weg probeer te vegen. Ik loop even naar de gang en probeer mezelf moed in te spreken "het is oké, het komt goed, je went er wel aan" fluister ik zachtjes. "Gaat het? Hoor ik de onbekende stem zeggen. Ik schrik en ik zie het meisje van net weer, ze heeft mooie groene ogen en prachtig lang haar. "Jawel het gaat wel" zeg ik zachtjes, "Mijn naam is Noor" zeg ik er achteraan. "Hallo ik ben Amani, wat leuk je te ontmoeten, zien we elkaar zo binnen?". Ik knik en loop terug naar de keuken. In de keuken leg ik alles klaar om op tafel te leggen. Ik voel de ogen van mijn moeder in me rug prikken en draai me om. Ze bekijkt me afkeurend van beneden tot boven en zegt dat ik wat anders aan moet trekken. Ik had een grijze skinny jeans aan met een wolle trui, maar dat locht blijkbaar ook niet meer. Ik loop naar boven en trek een nieuw setje uit mijn kast, een lange jurk met bloemetjes. Ik bedenk me ineens dat ik nog niet heb gebeden en besluit dat eerst te doen. Na 5 minuten hoor ik mijn moeder onder aan de trap roepen dat ik naar beneden moet komen om het eten te serveren. Ik maak mijn gebed af, kam mijn haar, doe wat make-up op en loop met tegenzin naar beneden. Ik loop de woonkamer in en begin iedereen te groeten. Ik zie mijn vader zitten met mijn broers en nog 3 onbekende mannen. Daarnaast zit Amani met 4 andere vrouwen en ik voel me enorm bekeken door iedereen. Een beetje in mijn gedachten verzonken ruim ik de tafels af en begin het eten er op te leggen. Ik vraag iedereen om aan te schuiven en om aan het eten te beginnen en vlucht naar de keuken waar mijn moeder me staat op te wachten. "Noor, begin jij vast met de afwas dan kan ik er even bij gaan zitten en dan word je zo geroepen, goed?". Ik knik, doe de deur achter me dicht en ga tegen de deur op de grond zitten. Een paar minuten later voel ik iemand tegen de deur duwen en hoor ik iemand kloppen. "Noor, Noor" hoor ik en ik sta snel op. Het is een van mijn broers die me verzoekt om naar binnen te komen. Hij knikt geruststellend en ik loop met hem mee.

Iedereen is aan het eten en ik ga er rustig tussen zitten, neem een stukje brood en begin te eten. Ik hoor mijn ouders zeggen dat ik net ben afgestudeerd en klaar ben om nieuwe stappen te ondernemen. Ik kijk rond en zie dat iedereen mij aan kijkt. Verlegen stop ik met eten en probeer zo onopvallend mogelijk mijn laatste stukje brood weg te slikken. 

Mijn moeder geeft een seintje en ik begin met het afruimen van de tafel. "O, ik help je wel!" hoor ik Amani zeggen en ze loopt met mij mee naar de keuken. "Ik weet hoe jij je nu voelt" zegt ze en zucht. "Ik ben de volgende" maakt ze af. Ik vraag haar wat ze bedoelt en ze legt uit dat het volgende week haar beurt is. Er zullen mensen komen en haar hand komen vragen. Het zou om een vriend van haar broer gaan, de broer die hier nu voor mij is. "Dan hebben we tenminste elkaar nog" zeg ik en geef haar een knuffel. Samen praten we over wat er komen zal tot iemand mijn naam roept. "Noor, Noor" hoor ik vanuit de woonkamer en ik loop er naar toe. "Noor, dit is Reda." zegt mijn moeder en ze verzoekt ons om naar de tuin toe te gaan om daar even met elkaar te praten. Hij volgt mij naar de tuin en het duurt even voordat hij iets zegt. Beide zijn we verlegen en weten we niet zo goed waar we moeten beginnen. "Noor dus" zegt hij verlegen en vraagt hoe het met me gaat. "Je voel je vast overvallen?" vraagt hij er achteraan. Ik stotter een beetje en hij glimlacht. "Je weet vast niet wie ik ben, maar ik heb je al vaak bij de supermarkt hier op de hoek zien werken en ik wil graag met je trouwen" maakt hij af. "Ik weet dat je nog jong bent, maar ik heb geen haast, ik gun je alle tijd tot je hier klaar voor bent, dit heb ik ook met jouw ouders afgesproken" zegt hij. Zonder dat ik kon antwoorden komt Amani, ze zegt dat we terug naar binnen moeten komen om het gesprek daar verder te zetten. Hij drukt een briefje in mijn hand en zegt dat ik hem een berichtje mag sturen zodra ik er klaar voor ben.

Samen lopen we de woonkamer binnen en gaan beide zitten. Gek genoeg zijn de ogen niet op ons gericht, een hele opluchting want ik wist me geen positie te nemen als iedereen ons aan zou staren. Ons gesprek gaat verder en we leren elkaar een beetje kennen. Reda is zijn naam, 24 jaartjes jong en werkt als manager bij de bank. Hij heeft het goed voor elkaar denk ik, verschillende vragen gaan door me heen. "Mag ik wel verder studeren? Wat vind hij er van dat ik zelf ook wil werken? Kinderen? Daar ben ik nog lang niet aan toe... ." Ik merk dat ondertussen iedereen stil is en mijn kant op kijkt. Verward vraag ik of iemand iets zei en iedereen schiet in de lach. "Of je een kopje thee wil Noor, haha" zegt mijn broer. "O, ja lekker dankjewel" reageer ik verlegen. "Hier neem een koekje" en ik zie dat een vrouw een bord voor mij omhoog houdt. Ik neem een koekje en knik dankbaar, "lekker!" zeg ik er achteraan. "Een van mijn moeder's hobby's" zegt Reda, "als ik mijn moeder thuis zoek dan is de kans heel groot dat ik haar in de keuken tref". 

Het is laat en iedereen is vertrokken, ik ga naar mijn kamer en trek mijn pyjama aan zodat ik kan gaan slapen. Terwijl ik op mijn bed zit zie ik het briefje dat Reda me gaf op de grond liggen. Ik pak het op, vouw hem open en zie dat hij er een poppetje op heeft getekend die mij moet voorstellen. "PS. In het echt ben je mooier" staat er boven geschreven, aan de achterkant staat zijn telefoonnummer. Ik neem mijn mobiel en zet zijn nummer er in. Ik hoor mijn moeder naar boven lopen, ze opent mijn deur en vraagt hoe het met mij gaat. "Goed mama, dankjewel" antwoord ik. Ze zegt dat ze moe is en dat we morgen wel over vandaag zullen praten. Ik stem in en wens haar een fijne nachtrust toe. 

De volgende ochtend word ik wakker, ik loop naar de badkamer om onder de douche te springen. Ding Dong ... de deurbel gaat. Ik ga even naar het raam om te spieken wie er voor de deur staat. Ik zie dat Amani voor de deur staat en dat Reda net uit zijn auto stapt en ook richting de deur loopt. Hij blikt naar boven en ik wist niet hoe snel ik weg moest gaan van dat raam. Ik zet snel de douche aan en ga eronder staan. Extra lang sta ik er onder in de hoop dat Reda al weg is. Bonk Bonk... "Noor, ben je bijna klaar, ik wil ook nog douchen!" hoor ik mijn broer aan de andere kant van de deur zeggen. "Euh, ja hoor, bijna!" antwoord ik en ik kleed mij snel aan, doe mijn haar in een knot en loop met tegenzin de trap af. Salam, mama, ik geef haar een kus op haar hoofd en ik loop door naar de woonkamer. Tot mijn verbazing zie ik niemand, mijn moeder roept vanuit de keuken dat er bezoek is en dat zij in de achtertuin zitten. "Shit" dacht ik en ik loop naar de tuin toe. Ik zie Amani en Reda zitten en ik groet ze beide, vraag hoe het met ze gaat en of ze hier al lang aan het wachten zijn. "Nee hoor, dat viel wel mee" zegt Amani, "ik zou er langer over doen" lacht ze. "Heb je er zin in?" vraagt ze er achteraan. "Zin in? waar heb ik zin in?" vraag ik haar. Ze verteld me dat we vandaag wat leuks gaan doen en wat gaan eten. "Ik had het haar nog niet verteld, ze lag zo vredig te slapen" hoor ik mijn moeder zeggen vanuit de keuken. Amani zegt dat we nog even op mijn broer wachten en daarna zullen vertrekken. "Maar dan trek ik even iets anders aan" zeg ik waarop Reda zegt dat ik er al prachtig uit zie en dat iets anders aantrekken niet nodig is. "Hup, eet je ontbijtje op zodat we kunnen gaan" zegt hij er achteraan. 

Mijn broer komt de tuin binnen met een broodje in zijn mond, "zullen we gaan, ik eet wel onderweg" zegt hij met volle mond. We lachen en staan op om te vertrekken, ik trek mijn schoenen aan een mijn broer en Reda zijn al onderweg naar de auto. Amani staat voor me en lacht lief, "het wordt leuk vandaag, vertrouw me maar" zegt ze glunderend. Reda heeft de auto al voor de deur gezet zie ik en ik doe de achter deur open om te gaan zitten. Ik zie dat mijn broer naar me knipoogt en naar voren wijst. Ik loop naar voren en trek de deur open, een grote bos rode rozen en bonbonnetjes liggen op de passagiersstoel. Ik word verlegen en neem het van de bank af zodat ik kan zitten en bedank hem hiervoor. 

De spanning is er eigenlijk gelijk van af omdat iedereen met elkaar kan praten alsof we elkaar al jaren kennen.

Eenmaal aangekomen op bestemming, zie ik dat we voor een grote escape room staan. "Zo vet" zeg ik uit reflex, "dit wil ik al zo lang doen!". "O, we gaan naar die winkel daar naast hoor" zegt Reda voor de grap en iedereen schiet in de lach. "Nu kan je laten zien hoe slim je bent" zeg ik grappend tegen Reda en we lopen richting de ingang van de escape room. We moeten twee teams maken, "ik wil met Noor" zegt Amani, "ik wil ook met Noor haha" lacht Reda, "Hallo, ik ga met Noor, ze is mijn zusje, laat maar zien hoe slim jullie zijn" grapt mijn broer. Ik moet lachen en Amani stelt voor om steen, papier, schaar te doen. Ik hoopte zo dat Reda zou verliezen zodat ik niet met hem moet. Amani valt als eerste af en het is nu tussen mijn broer en Reda. "Steen, papier, schaar" zeggen ze in koor. Reda heeft schaar en mijn broer heeft steen, "we gaan voor drie punten" zegt Reda. Het is 2-2 en ze zeggen voor de laatste keer in koor "steen, papier, schaar", ik durf niet te kijken en hoor mijn broer juichen. "Neeee" zegt Reda, "steen wint van schaar" maakt hij af. Ik hoor mijn broer "oja" zeggen. "O nee, niet met Reda, dit wordt zo ongemakkelijk" denk ik bij mezelf. Ik bedenk me ineens dat Amani dan met mijn broer moet, dat zal pas ongemakkelijk worden voor hen beide. Ik stel voor om anders broer met zus te doen. Iedereen gaat akkoord en de groepen zijn gemaakt

50 Minuten later is ons team ontsnapt en gaan mijn broer en ik even iets drinken terwijl we op Reda en Amani wachten. 10 Minuten later zijn ook zij ontsnapt, ze lachen en geven toe dat wij het beter hebben gedaan. Het winnende team mag kiezen wat we hierna gaan doen, mijn broer zegt dat ik iets mag verzinnen. Het is ondertussen 14 uur en ik stel voor om ergens te gaan lunchen. Iedereen gaat akkoord en we stappen opnieuw in de auto om richting een lunch plekje te gaan.

Wordt vervolgd.