Mijn kaakoperatie

Zoals jullie hebben gelezen zou ik verschillende dingen over mijn leven delen en één daarvan is mijn kaakoperatie.

In mijn jongere jaren heb ik altijd een beugel gewild. Bij bijna elke tandartsbezoek vroeg ik of ik een beugel nodig heb en telkens zeiden ze dat dit niet nodig was omdat ik geen overbeet heb. ikzelf vond dit telkens erg teleurstellend om te horen omdat ik graag rechte tanden wilde hebben. 

Die beugel ging er komen, beloofde ik mezelf.

Ondertussen ben ik 22 en vond ik het nodig om de eerste stap te zetten. Ik belde een random orthodontist en maakte een afspraak. Lang daarna twijfelde ik of ik het wel moest doen en of het wel het juiste moment was, maar die beugel moest er hoe dan ook komen en hoe eerder hoe beter. 

Bij mijn afspraak aangekomen, werd mij verteld waarom ik precies een beugel wil. "Hier en daar een scheve tand" vertelde ik en er werden foto's genomen. 

Een paar weken later had ik opnieuw een afspraak en toen kreeg ik best slecht nieuws te horen. Er werd geconstateerd dat mijn bovenkaak te smal is en dat mijn onderkaak te ver naar achter staat. Dit kwam natuurlijk als een shock binnen want ze vertelde er bij dat dit niet alleen met een beugel verholpen is en er een operatie nodig is. Bij kinderen kan dit allemaal zonder operatie, dit omdat de botten van een kind nog niet volgroeid zijn waardoor het verholpen kan worden. 

"Een operatie dus" zei ik met volgelopen ogen en een trilling in mijn stem. De orthodontist stelde me gerust en zei dat ik ook een beugel kon nemen zonder operatie maar dan zou het puur voor mijn tanden zijn en zouden de andere gebreken niet verholpen worden. Ze gaf me het nummer van een kaakchirurg en gaf me tijd om erover na te denken. 

Eenmaal thuis,  ben ik begonnen met ervaringen op te zoeken van andere. Helaas stond er niet zoveel op maar ik heb me laten overtuigen. Ik was me ervan bewust dat er veel pijn bij komt kijken maar dan heb ik ook het resultaat waar ik al best lang over droom. Ik aarzelde niet langer en besloot een afspraak te maken met de kaakchirurg.

5 januari 2018.

Dit is de dag waarop ik een afspraak heb met de kaakchirurg. Ik maak me klaar, eet iets en ben klaar om te vertrekken. Door de zenuwen stond ik eerst bij een verkeerd ziekenhuis, iets dat alleen mij kan overkomen. "Oh nee" dacht ik, nu moet ik zeker een nieuwe afspraak maken omdat ik een halfuur te laat kom :(. Ik belde het ziekenhuis op, vertelde hen mijn verhaal en kreeg te horen dat ze iemand anders voor zouden laten gaan zodat ik vandaag nog bij de kaakchirurg terecht kon. 

Eenmaal aangekomen duurde het niet lang voordat ik aan de beurt was. "Sabrine" hoorde ik een secretaresse zeggen "je mag meekomen". Zenuwachtig stond ik op en liep mee naar een kamertje waar ik op de chirurg moest wachten. Een paar minuten later kwam er een man van middelbare leeftijd binnen. "Dokter Vercruyse, aangenaam" zei die vriendelijk. Hij bekeek mijn foto's die de orthodontist had doorgestuurd en begon mij uit te leggen wat er zou moeten gebeuren. Ik vond het erg heftig klinken en ik twijfelde even of ik al deze pijn wel wil, maar hij kon mij overtuigen. Hij liet foto's zien van hoe het er nu uit ziet en hoe het er na de operaties zal uitzien. Het verschil was prachtig en ik wilde het liefst op dat moment nog geopereerd worden, haha! Dat kon helaas niet, wel hebben we meteen een afspraak gemaakt om de operatie te laten door gaan, 8 februari 2018 zou dit gebeuren op voorwaarde dat ik ervoor zorgde dat ik voor die tijd een boven beugel heb laten plaatsen. Voordat ik mocht gaan zei de chirurg nog dat ik mijn afspraak altijd mag verzetten wanneer ik het gevoel heb dat ik er nog niet klaar voor ben. "Hmm, wat een aardige man" dacht ik en ik nam afscheid. 

7 februari 2018.

De telefoon gaat, het ziekenhuis, morgen om 12 uur 's middags moest ik me nuchter melden. 's Avonds pakte ik mijn koffertje in en probeerde daarna te gaan slapen.

8 februari 2018 . 

De wekker gaat, ik word wakker, spring onder de douche en maak mezelf klaar om te vertrekken. Onderweg naar het ziekenhuis ben ik best emotioneel omdat het toch spannend is. Zo gezond als ik me nu voel, zo belabberd zal ik me na de operatie voelen. Ik praat mezelf een beetje moed in en doe mijn oortjes in. 

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, meld ik me aan en wordt mij een kamer toegewezen. Pfff, om 17.00 uur word ik pas geopereerd. Mijn maag knort enorm van de honger en ik heb dorst als een gek, maar ik moet volhouden. Rond 16.30 word ik opgehaald door 2 verplegers, het was best spannend want ik moest in bed liggen en werd meegenomen terwijl ik me kerngezond voelde. Best een raar gevoel. 

Bij de operatie kamer aangekomen kwam dokter Vercruyse nog eventjes langs, hij sprak mij een beetje moed in en vertrok weer. Daarna kwamen 2 verpleegsters die de narcose zouden uitvoeren, ik had het koud en voelde mij enorm zwaar worden....

Een paar uur later, zo belabberd als iets word ik wakker. Super fel licht schijnt in mijn ogen, een ijszak om mijn gezicht en verpleegsters die enorm hard aan het praten zijn. "Agh, moet dit?" Dacht ik  bij mezelf en wilde alleen maar slapen. "Sabrine, hoe gaat het, heb je veel pijn?" vraagt een verpleegster, ik knikte omdat ik nog niet durfde te praten. 

Kort daarna werd ik naar mijn kamer gebracht en was ik klaar wakker. Ik voelde me goed alleen spuugde elke 20 seconde een heleboel bloed uit. Bah, wat vies zeg. Ik ging rustig met mijn tong door mijn mond en voelde een staafje in mijn gehemelte. De TPD oftewel smile distractor. Dit is een staafje die ik na een week 2x per dag moet opendraaien zodat mijn kaak breder wordt. Ik voel verder en ik merk dat ik al een klein spleetje tussen mijn voortanden heb. Dit vond ik best leuk, haha! Het was een mini spleetje, "de eerste stap is gezet" dacht ik bij mezelf. 

Tijdens bezoekuur zijn mijn ouders gekomen, ze leefde mee en vonden het niet fijn om mij zo te zien. "Meisje, wat doe je jezelf aan" zei mama en keek bezorgd mijn richting op terwijl ik probeer uit te leggen wat er precies gedaan is. Dit ging niet zo lekker omdat ik na elke paar woorden weer bloed moest uitspugen, maar het was oké.

Mijn ouders waren vertrokken en ik hoor mijn maag knorren. Ik besef dat ik sinds gisteren avond niks meer heb gegeten of gedronken. Ik bel een verpleegster en vraag haar of ik iets mag drinken. Ik kreeg een glaasje water en ging slapen.

9 februari 2018.

Ik word wakker na een gebroken nacht en het eerste waar ik aan denk is eten, o wat had ik een honger zeg. Gelukkig duurde het niet lang voordat ik een ontbijtje voorgeschoteld kreeg. Het zag er niet echt lekker uit maar ja .. het was eten en ik had honger, haha. 

Na het eten ben ik meteen in slaap gevallen en werd ik een paar uur later pas weer wakker. Er kwam een verpleegster binnen met de antibiotica die ik moest slikken en iets later kwam mijn volgende maaltijd al. Ik at een beetje en kreeg te horen dat als alles goed verloopt ik over een paar uurtjes naar huis toe mag. 

Rond 15.00 uur word ik opgehaald door een verpleegster voor controle, alles verliep goed en ik mocht naar huis. Eindelijk!

15 februari 2018. 

Het is een week na de operatie en ik heb opnieuw een afspraak bij dokter Vercruyse. Vandaag zal hij mij uitleggen hoe ik mijn kaak breder kan draaien en hoe vaak dit moet. 0,5 mm om de 12 uur een week lang. De eerste 0,5 mm deed de dokter zelf. Ik kon mee kijken in een spiegel en vanaf dat moment was het aan mij, ik moest zelf mijn kaak breder draaien, pfff.

Die avond was het dan zo ver, het was tijd om zelf te draaien. Ik stopte de sleutel in de TPD en probeerde rustig te draaien. Wat een vreselijke ervaring was me dat zeg, bah!

1 mei 2018.

Het is ondertussen weer een tijdje geleden dat ik mijn operatie heb gehad en mijn gebit wordt steeds mooier. Ik had nadat ik klaar was met draaien een enorme spleet tussen mijn tanden, wat een hel, ik schaamde me dood! Ondertussen heb ik niet meer zo een hele grote spleet en eten gaat ook steeds beter. Ik kan niet wachten tot mijn tanden netjes tegen elkaar staan.  Mijn tandboog is ook een stuk mooier, nu is hij mooi rond terwijl hij voordien naar binnen liep. 

Nu moet ik om de 6 weken naar de orthodontist om mijn tanden te fixen. In de zomervakantie mag de tpd er uit en dan is het uitkijken naar de volgende operatie die volgend jaar zal plaatsvinden. Tijdens mijn volgende operatie zal mijn onderkaak een paar mm naar voor worden gezet. Ook dit zou niet nodig zijn als ik als kind een beugel had gedragen, dan zouden ze dit met behulp van elastiekjes doen die aan de boven -en onder beugel zijn vast gezet. 

Spannend..

28 mei 2018

Maandag 21 mei had ik weer een afspraak bij de orthodontist. Ik wilde even een week afwachten voordat ik een update zou plaatsen. 

Aangekomen bij de orthodontist moest ik liggen zodat mijn draad nog eens aangespannen kon worden. Ik hoorde veel verhalen dat het veel pijn zou doen nadat het strakker is gezet. Ik moet zeggen dat ik een druk voelde nadat ik daar klaar was, mijn tanden waren weer heel gevoelig en bijten op iets deed ook een klein beetje pijn. Dit keer was het gelukkig niet zo erg want na een dag of twee voelde het weer normaal. Ook de spleet tussen mijn voortanden is veel kleiner geworden, hij is bijna dicht, gelukkig! Bij de orthodontist vroeg ik trouwens ook of mijn tpd er al uit mag. Slecht nieuws :( hij mag er nog lang niet uit. Hoe langer dat ding blijft zitten, hoe harder het bot in mijn kaak wordt zodat hij zeker niet nog eens versmalt